Virusi su prodrli u organizam i u ćelijama su sposobni da se razmnožavaju. Oni u određenim ćelijama ponekad, ali ne uvijek, izazovu simptome bolesti. Imunosistem može da prepozna virus i napadnute ćelije i da ih odbrambenom reakcijom odstrani. To imunom sistemu uspijeva kod najvećeg broja virusa, ali ne kod svih – izuzetak je, recimo, HIV.
Šta je obična vakcina?
Uobičajena vakcina podrazumijeva unošenje oslabljenih ili umrtvljenih izazivača bolesti, ili njihovih dijelova, u organizam. Prema važećoj medicinskoj školi, imuni sistem reaguje na strana tijela antitijelima i memoriše taj odgovor u „memorijske ćelije“. Tako organizam u sljedećem susretu sa virusom reaguje bolje i efektivnije, pa se virusna infekcija sprečava ili u najmanju ruku bivaju spriječeni teži oblici bolesti. Što bi značilo da tijelo postaje imuno. U kojoj mjeri i koliko to traje – to zavisi od mnogo faktora.
Šta su vakcine zasnovane na DNK i RNK?
Ovakve vakcine sadrže genetske informacije izazivača bolesti. Ćelije organizma u koje se unese vakcina prevode te informacije u proteine. Bezazleni dijelovi virusa takođe izazivaju odbrambeni odgovor imunog sistema. Tako organizam i poslije ove vakcine može brže da reaguje na pravi virus.
Vakcina na bazi RNK – Ribonukleinske kiseline – se unosi u organizam u obliku takozvane „informacione RNK”, koja sadrži neku vrstu uputstva za izgradnju antigena, proteina koji provociraju odgovor imunog sistema.
Vakcine na bazi DNK – Dezoksiribonukleinske kiseline – funkcionišu slično, ali molekuli DNK moraju najprije da prodru u jezgro ćelije da bi ih “informaciona RNK” prepoznala i potom tu poruku iznijela iz ćelijskog jezgra.
Prednosti ovih vakcina su mogućnost proizvodnje veće količine u kratkom vremenu i uz manje mjere bezbjednosti – za proizvodnju nije potreban uzročnik ili njegovi dijelovi. I vakcinisanje je jednostavnije takozvanim „vakcinacionim pištoljima“.
Rizici koje donose ovakve vakcine
Vakcine zasnovane na DNK i RNK sa sobom nose teoretski mogućnost da unošenjem stranog genetskog materijala u ćeliju on prodre u genetski materijal, genom, same ćelije. Moguće posljedice su pojačano formiranje tumora ili autoimune bolesti. Obimna ispitivanja na životinjama nisu potvrdila ovu mogućnost.
Nasuprot tome, vakcina zasnovana na RNK ne prodire u ćelijsko jezgro, pa ne postoji ni teorijska opasnost da bude integrisana u genom ćelije domaćina. Teoretski je ipak moguće da virusi koji su prisutni u ćeliji „prepišu“ RNK u DNK i tako ipak dospiju u genetsku strukturu domaćina. Do sada takav proces nije zabilježen.
Svi ovi teoretski rizici, koji navodno nisu zabilježeni u praksi, odnose se na manji broj ćelija u organizmu, a ne na genom čovjeka koji je vakcinisan. Tvrdnja da ovakve vakcine utiču na čovjekov genom je netačna.
Ovakve vakcine su relativno nestabilne i moraju se stabilizovati, osim toga, potrebni su im transportne materije, na primjer nanočestice. Neželjena dejstva nisu dovoljno ispitana, ali prije izdavanja dozvole za proizvodnju i ovi aspekti moraju da se pokriju u velikim kliničkim studijama.
Kakva su iskustva?
Do sada ni jedna vakcina, bazirana na DNK i RNK, nije dobila dozvolu za primjenu na ljudima. Više njih se nalazi na kliničkom ispitivanju – vakcina se daje dobrovoljcima. Za vakcinisanje životinja nekoliko ovakvih vakcina je već dobilo dozvolu.
U Evropskoj uniji je moguće da se dozvola dobije za cijeli prostor Unije, ako se traži dozvola za primjenu vakcine od Evropske agencije za lijekove (EMA). Dvije države članice preuzimaju u ime svih ocjenu vakcine.U Njemačkoj je nadležan Institut Paul Erlih (PEI) pri Saveznom institutu za vakcine i biomedicinske lekove.
Trenutno se radi i na drugim vrstama vakcine – bjelančevine uzročnika se takođe upotrebljavaju kao antigen. Postoje i takozvane vektor-vakcine upotrebljavaju bezazlene viruse da bi izazvale odgovor imunog sistema.