Kako je Banja Luka po drugi put ubila svoje oslobodioce

Danas će se u Banjoj Luci formalno obilježiti “dan grada”, a ne ono što uistinu jeste – Dan oslobođenja Banje Luke od nacističkih okupatora i domaćih fašista, ustaša i četnika. Ovaj dan je nestao sa kalendara u proljeće 1992. godine, čim je neočetnička horda ovladala Banjom Lukom i u grad stigla “Republika Srpska”. A s njom i sva politička i ljudska nakaznost, koju je nosila ideja etničkog čišćenja i zaokruživanja “nove srpske države zapadno od Drine”. Tada su nestale i biste narodnih heroja te mnoga njihova imena u nazivima ulica i škola. Četnici su postali good guys, a partizani i komunisti uglavnom nepoželjni.

Nova elita očistila je, po etničkom i vjerskom ključu, ne samo sopstvene sugrađane Bošnjake, Hrvate, mješovite porodice, džamije, katoličke crkve i druge “nepodobne” simbole, već i nepoželjna imena narodnih heroja i heroina, revolucionara i revolucionarki, komunista, skojevaca, partizanskih odreda, komunističkih ilegalaca, partizana i partizanki. Osvjedočeni četnički koljači dobili su svoje ulice u gradu i spomenike po okolnim selima. Tu su i danas. Novi “dan grada” tada je postao pravoslavni vjerski praznik “Spasovdan” – i danas se obilježava kao “slava grada”, šta god mu to dođe.

Tek će 2004. i 2005. godine, na inicijativu pojedinih članova SUBNOR-a, društveno-politički aktivnih povratnika u Banju Luku i udruženja Grad, 22. april biti vraćen u kalendar oficijelnog pamćenja kao “dan grada”, a biste narodnih heroja izvučene iz podruma i postavljane, ovog puta, na jedno mjesto – oko Spomenika palim borcima Narodnooslobodilačke borbe. Sam taj spomenik je, odmah poslije “demokratskih” izbora 1990. godine, također izmješten iz “centralnog” parka, između zgrade opštine i Doma kulture, u “ćošak” nasuprot hotela “Bosna”.

Zločini sljedbenika ‘velike i homogene Srbije’

To malo ostrvo partizanskih poprsja oko Spomenika danas je više simbol odsustva i zaborava, nego sjećanja. U današnjoj “svesrpskoj” Banjoj Luci to ostrvo je, zapravo, rezervat, van kojeg imena i djela heroja i heroina NOB-a i komunističke revolucije nisu ni fusnota u oficijelnoj politici i onom što se zove kultura sjećanja. Kao da se želi reći – evo tu ste, dobili ste svoj sabirni centar i van njega nemate šta da radite. I to bi se moglo podnijeti da ih nova elita hoće ostaviti da u miru svjedoče herojskom vremenu, ali ne – ispred ovih poprsja svakog 22. aprila i 9. maja defiliraju politički predstavnici bh. entiteta Republika Srpska, bivši generali bivše Vojske RS-a, svi listom odani političkim idejama koje stoje iza genocida i stvaranja etnički očišćene RS.

Tako se ispred lika i djela Josipa Mažara Šoše, Vahide Maglajlić, Rade Vranješević, Osmana Krabegovića, Milančića Miljevića, Karla Rojca… šepure Ćosićevi sljedbenici “new age” ideje “velike i homogene Srbije”, novi zeloti starih fašističkih ideologija Draže Mihailovića, Velimirovića, Ljotića i Moljevića, “četnizirani” oficiri bivše JNA, bivši komunisti, bivši reformisti, novopečeni velikosrbi, pravoslavci, četnofili i rusofili. I po koji osumnjičeni ratni zločinac. Pred bistama heroja, koji su bili na pravoj strani istorije, defilira društvo i entitet na bjelodano pogrešnoj strani istorije. Bjelodano svima osim samim Srbima.

To dobijete kada u javni prostor grada okupiranog ideologijom pansrpskog klerofašizma vratite nijeme biste boraca protiv fašizma, a istovremeno cijelu ideju partizanskog pokreta, NOB-a i revolucije tretirate kao “istorijsku grešku”, izdaju ideje “velike Srbije”, ili je pokušavate “srbizirati” i očistiti od “nepoželjnih elemenata”. Ima li antifašističke Banje Luke u današnjem 22. aprilu? Ili je 22. april samo još jedan datum ispražnjen od svog antifašističkog, revolucionarnog, komunističkog i internacionalnog značenja? U gradu kojim dominiraju narativi četničkog ideologa, nekadašnjeg banjalučkog advokata i predsjednika Streljačkog društva na Rakovačkim Barama Stevana Moljevića i njegovog političkog manifesta Homogena Srbija?

Šeher su pretvorili u ‘srpsku palanku’

Kako 22. april za svoj “dan” može da uzme palanka koja slavi onoratne ravnogorske koljače Drenovića, Radu Radića, Dragišu Vasića i druge. Podjednako kao i njihove postmoderne inačice, ratne zločince Radovana Karadžića, Ratka Mladića i ine? Kako dan oslobođenja od fašizma za svoj “dan grada” može imati centar političke zajednice nastale na genocidu, a održavane na “čistoći” demografskog popisa, korupciji i policijskoj hunti? Palanka čija elita dvije i po decenije parazitizira na stečevinama ratnih zločina istrebljenja, prvih i za sada jedinih na tlu Evrope poslije istorijske pobjede nad fašizmom?

Velikosrpski nacionalizam i 22. april jednostavno ne idu zajedno, a da to ne dovede do ponavljanja tragedije. Na taj dan grad je oslobođen od četnika i srpskog nacionalizma, podjednako kao i od ustaša i hrvatskog nacionalizma. Najveće gubitke i žrtve Narodnooslobodilačkog pokreta, baš u banjalučkom kraju, proizveli su upravo četnici, a ne ustaše. Nošeni kužnim zadahom kolaboracije Draže Mihailovića i Milana Nedića sa nacistima, koja je već u novembru i decembru 1941. godine udarila na Užičku republiku, i četničke vođe u Bosni, Dalmaciji, Hercegovini i Crnoj Gori su prešle u otvorenu kolaboraciju sa okupatorima i ustašama.

Jedna od najkrvavijih četničkih ofanziva u ratu bio je “četnički puč”, kojeg je koordinisao četnički vođa Rade Radić. Puč je počeo u noći 31. marta na 1. april 1942. godine napadom na Operativni štab NOP-a za Bosansku krajinu, Okružni komitet Komunističke partije Jugoslavije i SKOJ-a i partizansku bolnicu u selu Jošavka kod Čelinca. Tada su ubijeni Mladen Stojanović, Milan Ličina, Rajko Bosnić, Ledo Karabegović i drugi. Od 1. aprila do kraja juna 1942. godine, u reonu između rijeka Vrbasa i Bosne te rijeke Save i planine Vlašić, četnici su samostalno, uglavnom pučističkim izdajstvom i iz zasjede, u partizanskim bolnicama ili nakon zarobljavanja, ubili više od 60 istaknutih komunista, SKOJ-evaca i partizanskih komandanata, više od 150 boraca i ranjenika. Kako u našim krajevima istorija ima dara za rimovanje – 50 godina kasnije, 2. na 3. april 1992. godine, Karadžićevi neočetnici će izvesti puč u Banjoj Luci, orgijati po ovom gradu i okolici, dok Šeher nisu pretvorili u “srpsku palanku”, ubivši više 240 i protjeravši oko 75.000 ne-Srba.

‘Svesrpsko pomirenje’ četnika i partizana

U junu 1942. godine, sadejstvujući sa nacistima, četnici Jove Kitića iz Srpca napali su sa leđa Proleterski krajiški bataljon na Motajici, zarobili i streljali komandanta bataljona Zdravka Čelara, političkog delegata Franju Nanuta i borce Saliha Hadžiselimovića, braću Simu i Iliju Stijkovića, Fadila Serića, Vladu Vitjuka i mnoge druge. Neočetnici su 1992. godine izbrisali nazive banjalučkih ulice Vlade Vitjuka i Franje Nanuta. Ime Zdravka Čelara su ostavili u nazivu ulice, možda zbog svesrpskog pomirenja između četnika i partizana? U Maslovarama je 8. aprila 1942. godine ubijen politički komesar Idriz Masle, a drugi put 1992. godine, kada su mu izbrisali ime iz naziva ulice u banjalučkom naselju Gornji Šeher, a cijelo naselje preimenovali u “Srpske Toplice”.

Među žrtvama četničkog puča bio je i sekretar Okružnog komiteta KPJ Milan Radman, kojeg su četnici ubili iz zasjede 19. juna 1942. godine, negdje između sela Devetine i Boškovići. I Danko Mitrov je stradao od četničke ruke, ubili su ga u zasjedi 11. juna 1942. godine u selu Srđevići kod Srpca. Prije toga su mu uhvatili i zaklali oca i baku. Karlo Rojc, komandir čete u Četvrtom krajiškom odredu, koji je do zadnjeg metka branio partizansku bolnicu na Čemernici od višednevnih naleta četnika Lazara Tešanovića i Rade Radića, 22. maja sam je sebi oduzeo život opkoljen u pećini nad Vrbasom. U tom napadu na partizansku bolnicu na Čemernici četnici su zarobili, mučili i pobili više od 35 ranjenika, bolesnika i boraca, među njima i pjesnika Hasana Kikića i upravnicu bolnice Ajšu Karabegović. Nakon što su je silovali, Ajši su odrezali obje dojke, privezali joj ruke za konje i raščerečili je.

I Hasana i Ajšu su ponovo ubili 1992. godine, uklanjajući njihova imena iz naziva banjalučkih ulica i škola. I Rojca i Mitrova su 1992. godine izbrisali iz spiska banjalučkih ulica i uklonili njihove biste. Ulice im nisu vraćene, a biste su postavljene u “rezervat” kod hotela “Bosna”, da ih zbunjeno gleda četnolika masa. Ime Milana Radmana je ostavljeno u nazivu ulice, ali iz naziva osnovne škole je zauvijek izbrisano.

Postmoderna replika nekadašnje NDH-azije

Onaj koji je dobio svoju ulicu je četnički vođa Rade Radić. Isti onaj koji je 24. maja 1942. godine sa ustaškim generalom Brozovićem i nacistima planirao ofanzivu na partizane. Isti onaj koji je 28. maja 1942. godine, zajedno sa drugim četničkim vođama, održao sastanak sa ustaškim zapovjednicima u selu Lipcu kod Doboja, na kojem je, kako zapisnik svjedoči, dogovoreno, između ostalog, i ovo: “… četnici priznaju vrhovništvo Nezavisne države Hrvatske i, kao njeni državljani, izražavaju lojalnost i odanost njenom poglavaru poglavniku i privrženost Nezavisnoj državi Hrvatskoj … streljivo, ukoliko to bude situacija zahtijevala, izdavati će hrvatske državne vlasti četničkim postrojbama … četnici koji budu ranjeni u borbi sa partizanima mogu se liječiti u bolnicama i ambulantama kao i ostali pripadnici oružanih snaga NDH…” I tako dalje, i tako sve tragičnije.

Bolje da su poprsja heroja i heroina ostala u tamnim banjalučkim podrumima i skladištima, u “ilegali”, do stvarnog oslobođenja Banje Luke. Ovako, i nakon 75 godina od oslobođenja od fašista, biste partizanskih heroja i heroina i ove godine, ovog dana, dočekuju u gradu okupiranom političkom tvorevinom RS, koja nije ništa drugo do postmoderna velikosrpska replika nekadašnje velikohrvatske NDH-azije. Na kraju krajeva, svi fašizmi jedni drugom sliče i služe istom cilju.

Ljudi čije biste zure u grad ispražnjen od samog sebe ginuli su u borbi protiv svih ideologija krvi i tla, fašizma i kleronacionalizma, etnoekskluziviteta i neslobode.

Izgleda uzalud – ovakva Banja Luka ne zaslužuje ni njihova imena, ni njihova herojska djela.